Nadmierna aktywność oraz kompresja mięśni
Jedną z przyczyn wystąpienia rabdomiolizy może być nadmierny wysiłek fizyczny i aktywność mięśni. Zjawisko to można niekiedy zaobserwować m.in. u biegaczy uczestniczących w maratonach, a także można powiązać z niektórymi schorzeniami jak np. epilepsją, tężcem czy też delirium tremens (majaczenie drżenne), które często łączy się z ekstremalną aktywnością mięśni [1].
Rozpad mięśni może również nastąpić jako konsekwencja poważnych obrażeń odniesionych na skutek groźnych wypadków jak np. zawalenie się budynku, szkody na skutek wybuchów, porażeń elektrycznych i innych [5].
Rola wysiłku fizycznego w rozwoju rabdomiolizy
W 2004 roku został opisany pierwszy przypadek rabdomiolizy spowodowany intensywnym uprawianiem sportu, a mianowicie spinningiem, czyli aerobikiem na rowerze stacjonarnym. Od tego czasu zaobserwowano, że liczba opisanej zależności i jej przypadków wzrasta [9].
Zwiększone ryzyko wystąpienia rabdomiolizy występuje szczególnie u osób, które podjęły się wykonywania nowego rodzaju aktywności fizycznej, nietypowych ćwiczeń, do których organizm w ogóle nie jest przyzwyczajony. Sytuacja taka ma szczególnie często miejsce w przypadku osób już trenujących, które w sposób nagły, drastycznie wzbogacają swój program ćwiczeniowy, trenując inne grupy mięśni bądź wykonując inny rodzaj skurczu niż dotychczas.
Niekiedy duża motywacja oraz zachęta bądź szybkie tempo narzucane przez trenera niestety również mogą skutkować miopatią oraz jej następstwami. Sytuacja taka może także dotyczyć osób nieprzeszkolonych, dotychczas nieuprawiających żadnych sportów, zwłaszcza na początku swojej przygody z programem treningowym [7].
Długotrwały ucisk podczas unieruchomienia
Kolejną przyczyną rabdomiolizy jest długotrwały ucisk podczas unieruchomienia. Do wspomnianej sytuacji może dojść m.in. u osób starszych po udarze lub też na skutek długotrwałego zabiegu chirurgicznego bez zapewnienia odpowiedniego okresu mobilizacji pacjenta. Opisano przypadki u których kompresja trwająca około 20 minut była już wystarczająca do zainicjowania procesu rozpadu mięśni [1].