Immunologia w walce z COVID-19

Immunoglobulina hiperimmunizowana

Oczyszczanie osocza i selekcjonowanie najaktywniejszych  przeciwciał daje immunoglobulinę hiperimmunizowaną. Można oczekiwać, że będzie ona skuteczniejsza, a podanie leku nie jest ograniczone objętością produktu. Przeciwciała ulegają rozcieńczeniu w krwioobiegu pacjenta, a osocze podawane jest  w ilości około 200 ml jednorazowo. Immunoglobulina hiperimmunizowana może być podana częściej, co daje ostatecznie większe miano przeciwciał.

Przeciwciała momonklonalne – bamlanivimab i etesevimab

Kolejną postacią leku opartego na immunoglobulinach są przeciwciała monoklonalne. Nasz organizm wytwarza dużą ilość różnych immunoglubulin i osocze stanowi mieszaninę poliklonalną. Selekcjonując przeciwciała możliwe jest zmapowanie struktury tych najaktywniejszych i ich produkcja. Tak powstają przeciwciała monoklonalne tj. bamlanivimab czy etesevimab. W  badaniu BLAZE-1  połączenie obu tych przeciwciał zastosowanych wcześnie po rozpoznaniu COVID-19 u osób z grup ryzyka, znacznie zmniejszyło liczbę hospitalizacji, a ryzyko śmierci o około 70%. Czytaj więcej: Przeciwciało monoklonalne zatwierdzone przez FDA w procedurze EUA do terapii COVID-19.

Wiele firm koncentruje się na badaniu i wdrażaniu przeciwciał monoklonalnych. Między innymi Regeneron, którego koktajl dwu przeciwciał REGN-COV-2 w badaniu klinicznym NCT04425629 zmniejszył znacząco wiremię we wczesnej fazie choroby. Z kolei południowokoreański Celltrion koncentruje się na badaniach swojego przeciwciała CT-P59 w profilaktyce poekspozycyjnej. Ograniczeniem dla stosowania przeciwciał monoklonalnych jest ich wysoka cena i ryzyko, że kolejny wariant wirusowy może unikać ich działania neutralizującego. Produkty te zawierają od jednego do trzech przeciwciał kiedy nasz organizm wytwarza ich dużą ilość zarówno po szczepieniu jak i przechorowaniu.

Autoprzeciwciała – realne zagrożenie?

Wysokie miana przeciwciał występują u rekonwalescentów po przebyciu ciężkiej postaci COVID-19. Trzeba jednak pamiętać, że taka forma przechorowania skutkuje największą procentowo ilością przypadków powstawania w organizmie chorego autoimmunoglobulin. Do chwili obecnej stwierdzono, że mogą pojawić się przeciwciała skierowane przeciw interferonowi I, limfocytom B, komórkom śródbłonka, fosfolipidom oraz białkom strukturalnym serca i mózgu.

Z jednej strony przynosi to ograniczenia w stosowaniu osocza, a z drugiej pokazuje, że tylko poznanie patofizjologii COVID-19 pozwoli nam na skuteczne leczenie tej choroby. Długotrwałe skutki zachorowania, tak zwany long-COVID wynikają też przecież z aktywności autoprzeciwciał.

Podsumowanie

Immunologia choroby COVID-19 kryje jeszcze wiele tajemnic. Jedną z nich jest zauważalna tendencja wzbudzania autoagresji w organizmie człowieka. Bez względu na fakt, czy tendencja ta jest wynikiem działania samego wirusa czy procesu hiperzapalnego, niewątpliwie jest to zakażenie  niebezpieczne w skutkach i najlepszym co możemy zrobić, to chronić się przed nim.